Laura Zwaneveld (1967, Rotterdam)
In 2000 besloot ik mijn carrière om te gooien en startte in deeltijd aan de Willem de Kooning academie en studeerde autonome beeldende kunst. Daar legde ik in de doka mijn eerste witte vel in een bak vloeistof en bij het opkomen van het beeld maakte mijn hart een sprongetje. Wat een magie! Mijn liefde voor fotografie was geboren.
Na anderhalf jaar aan de WdKA studeerde ik nog anderhalf jaar fotografie in Den Haag aan de KABK.
Vanaf 2004 startte ik met lesgeven. Eerst op de volksuniversiteit, later ook bij de SKVR in Rotterdam en workshops in mijn eigen atelier of op locatie.
In 2010 volgde ik een masterclass landschapsfotografie in galerie Noorderlicht.
Begin 2015 was het tijd voor een sabbatical en nam ik een half jaar vrij van opdrachten om te reflecteren op mijn carrière in het project 183 dagen (het aantal dagen in dat half jaar).
Het project duurde uiteindelijk bijna een jaar.
Ik pakte mijn oude oude liefde voor grafiek weer op en begon te experimenteren met etsen en lithografie.
Aan het eind van het project besloot ik dat autonoom werken met verschillende technieken mij het best paste.
Lab183 was geboren.
Halverwege 2016 ging een droom in vervulling. Ik verliet de stad en verhuisde naar het platteland van Friesland. Meer ruimte, meer leegte, stilte en rust. Minder prikkels.
Mijn focus ligt nog steeds op fotografie, maar ik integreer het in verschillende technieken.
Bijna altijd maak ik alles zelf. Zaag hout, print foto’s, plak, knip, smelt bijenwas of lak vernis en gebruik klei.
Bij veel foto’s vragen mensen zich af of het schilderijen zijn.
Dat niet, maar soms gebruik ik wel houtskool, krijt, verf of pen. Of geef ik mijn werk een bad van koffie of thee.
En af en toe werk ik nog in opdracht. Als ik voel dat het past bij mijn manier van werken, bij de verhalen die ik belangrijk vind om te vertellen. Dat kan het landschap of een portret zijn, een documentaire of reportage.
Ik ben gefascineerd door de schoonheid van verval en door natuur. Met name lege, desolate landschappen. Ruig, oer, stil en ruimte. Daarmee voed ik me.
Sinds begin 2020 ben ik ook beginnend “spreeuwenchaser”. De magische spreeuwendansen benemen me de adem, intrigeren en fascineren. De momenten duren maar even en het verlangen naar meer is er telkens weer.
Mijn werk is dromerig, verlangend, poëtisch, heeft vaak een verstilling en is soms zwaar en donker. Op zoek naar de kern van wat ik voel en waarneem.
