Skindeep is een project uit 2014 waarin ik de impact van psoriasis op mijn leven laat zien.
Naast publicatie op mijn website toonde ik het project tijdens Route du Nord in 2014.

Het begon allemaal met die ene zin van de huisarts … ‘maak even wat foto’s van je huid voor de dermatoloog’.
Ik kon het niet!
Al 45 jaar ontkende ik dat mijn huid zo’n grote impact had en heeft op mijn kwaliteit van leven. Zozeer dat het me belemmert in wat ik wil doen.

Een poosje na het bezoek aan de huisarts zat ik in bad en maakte het filmpje hiernaast.
En realiseerde ik me dat ik me bloot moest geven.
Niet om medelijden op te wekken, maar om mijn geheim te doorbreken.

Deze pagina toont een deel van de foto’s en teksten die ik maakte.
Voor de tentoonstelling maakte ik ook een magazine.
Er zijn nog enkele exemplaren beschikbaar. Mail me als je geïnteresseerd bent. Het magazine kost €10 excl. verzendkosten.

mijn vieze vunzige jas
ik krab
trek strepen in mijn huid
de pijn komt
opluchting
vernietigende jeuk
stop
ik trek mijn kleren aan
ingepakt
mouwen over mijn handen
schilfers op mijn schouder
veeg ze nonchalant weg
wil me verbergen
wegkruipen
te lelijk om me te vertonen
te lelijk om van te houden
ik eet tijdelijke troost
ik schaam
ik huil
opgesloten in mijn huid
niemand kent mijn geheim

ik glimlach
zeg dat het goed gaat
schoon
zo wil ik zijn
zacht
ik boen
ik poets
vies
vies
vies
vies
vies
vies
vies
vies
mijn vieze vunzige jas

Mijn pantser verruild voor kwetsbaarheid.
Mijn vlekken zichtbaar.
Mijn schilfers zichtbaar.

de appelboor peurt stukjes uit me
ik ga op kweek
bevestiging

20 keer naar het ziekenhuis.
Staand in het blauwe licht, minuten lang.
Een theedoek over mijn hoofd.
Langzamerhand verdwijnen de vlekken.
Mijn huidje steeds dikker en bruiner.
Als een pantser lijkt het zich te wapenen tegen de duivels binnen in me.

Ik voel me vrij worden, gelukkig.
Na 45 jaar vlekvrij.
Strijk over mijn gladde huidje.
Maar ineens is daar weer een vlekje en nog een en nog een en nog een en nog een en nog een.
Nog 5 keer ga ik, maar het is zinloos.

De vlekken zijn sterker dan wat dan ook.

Zwaarste categorie hormoonzalf.

4 keer per week insmeren voor het slapengaan en inwikkelen in huishoudfolie.
3 dagen niet.
En weer 4 dagen.
2 weken lang.
De vlekken zouden weer verdwijnen.

Ik denk terug aan toen ik klein was en mijn moeder datzelfde bij me deed.
Met teerzalf.
Vele nachten lag dat kleine blonde meisje stinkend en ingewikkeld in plastic in haar flanellen pyjamaatje te zweten.

Terwijl ik het plastic van mijn lijf af pel, merk ik dat ik moe ben van het strijden tegen mezelf.

Raak me aan.

Kijk niet naar me.
Hou me vast.
Ga weg!
Streel me.
Mag het licht uit?
Sorry, ik ben schuurpapier.

ik fotografeer mijn vlekken
als een buitenstaander
beschouwend
technisch
dit is niet mijn lijf
ik wis mijn vlekken
maak een nieuwe mij
een mij die niet bestaat