bakweer

Ik ben geen pottenbakker of keramist, maar al heel lang kriebelde het werken met klei.
Voor een nieuw project over familie en herinneringen wist ik dat ik ‘vormen’ wilde maken.
Omdat ik geen oven heb, maakte ik klei van papiermaché, maar dat voelde niet goed en bleek ook niet zo lekker op te drogen.
Dus leerde ik via oneindig filmpjes kijken op youtube hoe ze het vroeger deden, toen ze nog geen dure ovens hadden.
Én kocht ik 2 broden. Brood van klei welteverstaan.

Alsof het zo moest zijn, vloeiden meteen de vormen uit mijn handen die ik al heel lang in mijn hoofd had.
Maar buiten stoken lukte niet. De wind stond verkeerd, het werden regelrechte stormen zelfs en het regende veel en vaak.
En nu ineens terwijl we met zijn allen gedwongen stappen terug doen, is er het ideale stookweer.
Dus maakte ik gister een fikkie.

Wat ik leerde van bevriend keramisten:
Je werk mag niet te dik zijn. Dan explodeert het in de oven.
Wat ik leerde van youtube:
Je werk moet langzaam wennen aan de warmte.
Wat ik tijdens het zelf stoken leerde:
Dat sommig werk te dik was en ik mevrouw ongeduld ben.
Een deel van het werk explodeerde.
Maar … een deel kwam er ook prachtig uit!

Dit smaakt naar heel veel meer.
Nieuwe vormen kleien en fikkies stoken.