Biografie

Laura Zwaneveld (1967, Rotterdam) besloot in 2000 haar carriere om te gooien en werkt sindsdien als fotograaf voor verschillende opdrachtgevers.

Sinds 2004 geeft ze ook les in fotografie.

Ze nam lessen aan de Willem de Kooning academie in Rotterdam en de KABK in Den Haag. In 2010 nam ze deel aan een masterclass landschapsfotografie in galerie Noorderlicht.

In 2015 ze nam een half jaar vrij van de fotografie om te reflecteren op haar werk en carriere in het project 183 dagen (het aantal dagen in dat half jaar).

Het project duurde uiteindelijk bijna een jaar.

In die tijd pakte ze een oude liefde op. Grafiek. En begon te experimenteren met etsen en lithografie.

Aan het eind van het project besloot ze dat autonoom werken met verschillende technieken haar beter paste.

Haar focus ligt nog steeds op fotografie, maar ze integreert het in verschillende technieken.
Bijna altijd maakt ze alles zelf. Zaagt hout, print foto’s, plakt, knipt en giet epoxy of lakt vernis.
Bij veel foto’s vragen mensen zich af of het schilderijen zijn. Dat niet, maar soms komt er nog wel houtskool, krijt of pen aan te pas voor het onder een beschermlaag verpakt wordt.

Ze is gefascineerd door de schoonheid van verval en door natuur, met name de waddenzee en omgeving.

Haar werk is dromerig, verlangend, poëtisch, heeft vaak een verstilling en is soms zwaar en donker. Op zoek naar de kern van wat ze voelt en waarneemt.

Het land van wad, verlangen naar thuiskomen

Uitgestrekt, leeg, kaal, guur, altijd wind en zwarte klei.

Dat is Noord Oost Friesland.

Ik verhuisde er na 48 jaar Rotterdam naar toe.

De chaos en overweldigende drukte van de stad verruild voor de leegte van het wad en het achterland.

Een landschap dat voelt als thuiskomen.

Een plek die vrijheid, inspiratie, rust en ruimte om te zijn geeft.

Het wad troost, relativeert, ontroert, verwondert.

Geen enkele seconde hetzelfde.

Dramatisch, verstild, grimmig, lieflijk, vergankelijk.

De geur van verrotting van het slik, overweldigende luchten, eenzaamheid, gesneuvelde dieren, onweerstaanbare kleuren en magische licht.

Toen ik in 2012 mijn droom om te verhuizen bekend maakte, verklaarde bijna iedereen me voor gek.

‘Wacht maar tot het winter wordt, meisje’ zeiden zelfs de Friezen, ‘dan verlang je terug naar de stad’.

Na anderhalf jaar wonen en werken heel hoog boven in Nederland, kan ik niet anders dan concluderen dat de herfst en winter juist de meest mooie jaargetijden zijn.

Sinds 2011 gaat bijna al het werk wat ik maakt over het wad.

Mijn camera is mijn dagboek geworden. Mijn foto’s mijn gevoel.

In de grote stad voelde ik me vaak eenzaam en verloren.

Gewapend met een stadse hardheid ter bescherming.

In het lege en eenzame landschap viel de hardheid weg. Kwam de kwetsbaarheid terug.

Vechten met de storm om onrust weg te blazen, uren naar de wisseling van het tij kijken en relativeren.

Elke keer weer verwondering over de patronen en sporen in het slik als de zee zich terug trekt.

Een gevoel van intens geluk als er grote zwermen vogels langs of over vliegen.

De plek waar ik thuishoor.

Deze website laat vooral autonoom werk zien.
Wil je weten wat ik in opdracht maak, klik dan op http://www.lauranet.nl