365/22
U P D A T E
En toen was het februari. Brak er een oorlog uit. Voelde ik me verloren.
Angstig.
En bevroor ik.
Kon even helemaal niets meer, behalve nieuws kijken.
Raakte te ver achterop met mijn project.
Vroeg me af wat nog de zin was van dit alles.
Het is inmiddels april.
Ik slik mijn trots in en stop er mee.
In deze vorm.
Op zoek naar een andere vorm …
_wordt vervolgd_
Ik was nog een kleine laura toen ik mijn atlas kreeg. De gehele aarde in kaarten en platen. Een index met de meest exotische namen van steden en dorpen. Zwart wit plaatjes over natuur, mensen, de werking van de aarde. Heel vaak bladerde ik er in en droomde weg. Las bijschriften, bestudeerde kaarten en vond het maar wat magisch dat die hele wereld daar buiten bestond.
Op vakantie gingen we vooral in Nederland, België, Duitsland en Oostenrijk. Vaak de bergen in. Later kwam daar Frankrijk bij.
Toen ik eenmaal op mezelf woonde verdween de reislust niet, maar waren er altijd praktische bezwaren en zag ik weinig wereld. De atlas verdween ergens achterin de boekenkast.
Langzaam vulde mijn spaarpotje zich en volgden reizen naar Equador, de Galapagos eilanden, India en IJsland.
Ook was ik nog even in Oeganda en NewYork.
IJsland bleek een voltreffer. Het eerste landschap waarin ik me thuis voelde. De nietige mens in de overweldigende natuur. Vers land, verse lava. Uitgestorven leegte. Wonen daar lukte niet, maar ik vond een goed substituut bij het wad.
Verhuizen van de stad naar het platteland. Het voelde alsof ik nooit meer op reis hoefde. Ik woonde immers in mijn reizen.
Na 5 jaar op het platteland begint het weer te kriebelen. De wereld is groter dan de zwarte klei. Ik wil weer reizen. Andere geuren, smaken, uitzichten. En ik moet terug naar IJsland, want ik heb daar iets uit te zoeken.
Een pandemie gooit voorlopig roet in het eten. Ierland ging niet door. IJsland een jaar uitgesteld.
Maar ik ga toch op reis. En jullie reizen mee. Op ontdekkingstocht. Op zoek naar verwondering, schoonheid. De poëzie van zien. En soms een rauw randje misschien. De reis gaat door mijn archieven, door Nederland en misschien zelfs wel over de grens na de wintertijd.
Een ode aan het leven, de natuur, de stilte, aan dat wat groter is dan wij zelf.
Elke dag komt er een nieuwe kleine foto. 365 dagen lang. Om te beginnen. Vaak zwart wit, soms kleur. Oplage is 22.
[disclaimer: soms is elke dag 1 keer per zoveel tijd meerdere foto’s]